hayatı kaçırma hissi

gün geçtikçe beni saran bir his. okula gidiyorum yemek yiyorum arkadaşlarımla görüşüyorum ama sonuç olarak hep aynı şeyleri yapıyorum.insanı monoton hayat düzende tutarken bir yandan da sıkıyor.insanlar yamaçlardan atlıyor, sokak partilerinde bulunuyor, yunuslarla geziyor, dağ evlerinde doğallık içinde yaşıyorlar.bunları düşündükçe gerçekten hayata bir kere geleceğimiz gerçeğiyle yüzleşiyor ve hemen bir uçak bileti alıp insanı çoğu durumda mutsuz eden şu ülkeden uzaklaşmak istiyorum.ingiltere'de insanlar son ses müzikle dolaşan arabanın etrafına toplanıp dans ederken burdakiler kafalarını dışarı çıkarıp kızların popolarına bakıyor, laf atıyor.bizde hayatı yaşıyoruz onlarda hayatı yaşıyor ama onların bizim yaşadığımız hayata özendiğini zannetmiyorum bu yüzden belki de hayatı kaçırıyoruz. küçüklükten beri kafamıza sokulmaya çalışılan iyi bir üniversite oku iyi bir işin olsun sürekli test çöz olayları da belki de ilerde psikolojik bozuklukları olan bireyler olarak büyüdüğümüzü gösteren şeyler.keşke hayatı yaşarken gezip tozabilirken okuma şansımız olsa, keşke güzel yaz aylarında tatilin ve denizin keyfini çıkarmak yerine ders çalışmak zorunda kalmasaydık.

şu anda yatağımda hala uyumamışken düşündüğüm konu bu. dünyanın hangi bölgesinde neler oluyor ben burada mal gibi nefes alıyorum sadece. ufak bir basamak kaldı yozgattan valizimi alıp gideceğim.

mezuna kalan 99luların kasım kasım 2000 lilerle dalga geçip hayatından 1 yıl kaybetmeleri hissini biri bana anlatabilir mi hoşuma gidiyor çünkü

şimdiki zaman içerisinde incir çekirdeğini doldurmaya yönelik bir hal ve hareketin olmadığını fark etme durumu. geçmiş her şartta daha güzeldir, bu yüzden şimdiki zamanını belli bir fevkaladelik limitinin üzerinde tutmayı başarman gerek ki nispeten kendini iyi hissedesin.

hep hayatı kaçırdığımı düşünmüşümdür. ünide bunu az biraz toparlasam da etrafımdaki insanları görünce hala yakalayabildiğimi sanmıyorum. hala okul ve yurt arasındaki boşvermişlikteyim..